Nazım Hikmet

Ben senden önce ölmek isterim.

Gidenin arkasından gelen;
Gideni bulacak mı zannediyorsun?

Ben zannetmiyorum bunu.

İyisi mi,beni yaktırırsın,

Odanda ocağın üstüne korsun

İçinde bir kavanozun.

Kavanoz camdan olsun,

Ki içinde beni görebilesin

Fedakarlığımı anlıyorsun

Vazgeçtim toprak olmaktan,

Vazgeçtim çiçek olmaktan

Senin yanında kalabilmek için.

Ve toz oluyorum

Yaşıyorum yanında senin.

Sonra, sen de ölünce

Kavanozuma gelirsin.

Ve orada beraber yaşarız

Külümün içinde külün

Ta ki bir savruk gelin

Yahut vefasız bir torun

Bizi oradan atana kadar...

Ama biz

O zamana kadar

O kadar karışacağız ki birbirimize,

Atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz;

Yan yana düşecek.

Toprağa beraber dalacağız.

Ve bir gün yabani bir çiçek

Bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse

Sapında muhakkak

İki çiçek açacak :

Biri sen

Biri de ben.

Ben daha ölümü düşünmüyorum.

Ben daha bir çocuk doğuracağım

Hayat taşıyor içimden.

Kaynıyor kanım.

Yaşayacağım, ama ,çok, pek çok,

Ama sen de; beraber...