Bazen olur böyle.

   Rüzgârdım işte. Rengim,cinsim,şiddetim... Ne fark eder. En basit tanımla;kendi kendine zarar verir bir rüzgar. Hadi oradan! Kendime zarar veriyormuşum. Bu çok umurumdaymış gibi...
İnsanlar sadece kendileri kadar varlar. Kendi rüzgarları, kendi  paralel ve meridyenlerinin oluşturduğu parmaklıklar kadar...
   Öyleydi. Kızgındım.
   Oldukça köfte kokan...bir köfteci. Evet, oldukça köfte kokan ve oldukça köfte satan bir köftecide; kızgındım. En az benim kadar kızgın yağın sesi, içerideki -dışarıya oranla- sıcak havanın ormana ve yağan doluya bakan pencereyi buğulayıp, büyülediği köftecide; kızgındım.
   Bir şeye değil; bir hiçe. Belki riyakar insanlara. Gerçekleşmeyen hayallere -aslında sadece hayallere-. Tersi çıkan rüyalara. Zor ideallere. Az pişen köfteye. Karabibersiz domatese. Soğuktan donan; ama asla üşümeyen ellerime.
   Kızgındım.

+Başka bir şey?
-İstemem, sağ olun.
+Ama s-s siz, böyle...
-Yo, üşümüyorum.
+Afiyet olsun.

Mal olucam ben.

Madem tanrıya inanmıyorum, neden intihar etmiyorum diye sordum kendime.
Demek ki bu dünyada sevdiğim bir şeyler var. Öyle olması lazım. Zaten insanın kendi kendine zarar vermek istemesini çok gereksiz bulmuşumdur hep, e hayat zaten yeterince zarar vermekte. Ama bu sorduğum cevabını bildiğim sorulardandı. O yüzden çekinmedim sormaktan. Demek ki o kadar saçmalığa rağmen hayat güzel. Bu enteresan.
Kendimde hoşlanmadığım değişiklikler var. ''Noluyo la bana'' syndrome. Yok ama, karamsar düşünceler canımı sıkıyor, güzel işte yaşamak. Güzel de, kimse seni anlamayınca yorucu. Dert anlatamayınca yorucu.
Anlamsız hissetmek yorucu.
Ya cümlelerim yetersiz anlatmak için fikrimi, ya da fikirlerim değersiz.
'Birileri hakkımda ne düşünür' diye düşünmeye,kendimi hemen değil de yavaş yavaş,diğerleri gibi öldürmeye karar verdim. Diğerlerine benzemiş gibi yapmaya. Onların da fikirleri varmış gibi, yanlış olan benimkilermiş gibi, kamufle olmak en iyisiymiş gibi...
Kısaca kim ne derse inanmaya karar vermiş olabilirim.

mal olucam ben.
en sağlıklısı.