Yazmak istemiyorum.
Buna değen bir milyon tane 'şey'in arasından hiçbiri öne çıkmıyor. Beynim, Büyük Kanyon'u ve aynı anda bir kaç büyük şeyi daha içine alabilecek büyüklükte bir çukur; ve ben her kürekte boşa salladığım bileğimin acısını yaşıyorum. Sanki savurduğum her darbe büyük harabeyi doldurmak yerine, geri döndürülemez bir pozitif enerji çukuru yaratıyor.
Ve bu çukurdan milyarlarca var.
Su kadar sakin değil elbet. Tabi ki değil... Lav olmalı. Böyle bir karmaşayı yaratabilmek için sıcak; sıcak olmak için ta derinden,magmadan kopup gelmiş olmalı. Ya da Venüs. Aşk tanrısı...
Kendim yaratmadım. Tıpkı evren gibi bilgim dahilinde değildi. Belki de öyleydi. Ve belki yaratılış oyununun açılış perdesinde bir melek, bir unutuluş meleği geldi. Ve beni unuttu. Bu yüzden ben unutmadım. Bu yüzden hatırlıyorum her şeyi...
Çukuru.
Lavları.
Sıcağı...
Her çukur, zamansızlıkla birlikte yaratılmadıysa, kendi hacmine eşdeğer bir tepe yaratır.
Peki ya tepe? Onu neden hatırlamıyorum...
Geleceği neden hatırlayamıyorsam, aynı sebepten olacak.
aç köpekler gibi hergün birbirimizi parçalamamızın ne gibi mantıklı açıklaması olabilir
ReplyDelete